Η τέχνη αποτελεί ένα σημαντικό και αναπόσπαστο κομμάτι κάθε πολιτισμού. Όλοι έχουμε δικαίωμα σε αυτή και όλοι, βεβαίως, έχουμε διαφορετικά γούστα. Σε άλλους μπορεί να μην αρέσει για παράδειγμα κάποια ταινία και σε άλλους κάποιο τραγούδι. Πώς δύναται όμως στην Ελλάδα, να κρίνεται η τέχνη με βάση τις πολιτικές προτιμήσεις του καλλιτέχνη, ιδίως, μάλιστα, όταν ο ίδιος δεν στοχεύει σε καμία περίπτωση να προωθήσει κόμματα μέσα από το έργο του;
Δυστυχώς, η στενομυαλιά του Έλληνα δεν έχει όρια. Αυτό μας το αποδεικνύει εδώ και 40 χρόνια ο δικομματισμός σε κάθε εκλογική περίοδο, πρώτα με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και την τελευταία δεκαετία με ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Λογικό ήταν να υπήρχε και αντίστοιχο φαινόμενο στην τέχνη, η οποία φαίνεται ότι έχει χωριστεί σε αριστερό και δεξιό στρατόπεδο.
Στη μουσική σκηνή φαίνεται χαρακτηριστικά το κομματικό χάσμα. Η αριστερά κάθε χρόνο διοργανώνει μια γιορτή με το φεστιβάλ της ΚΝΕ, καλώντας διάφορους καλλιτέχνες να ερμηνεύσουν τα τραγούδια τους. Τραγουδιστές, όπως για παράδειγμα ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο οποίος παραβρέθηκε στην περσινή αυτή εκδήλωση, αποφεύγονται από την αντίπερα δεξιά όχθη, όπως ο διάολος το λιβάνι, εξαιτίας της παρουσίας τους εκεί, αλλά και τις αντίθετες δηλώσεις και πεποιθήσεις τους εκτός πενταγράμμου.
Το αντίστοιχο ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και από τα άτομα της αριστεράς προς τους λαϊκούς τραγουδιστές, οι οποίοι έχουν ταυτιστεί με δεξιά ρεύματα. Έχουν χαρακτηρίσει τα συγκεκριμένα ακούσματα πολιτικά αντίθετα με τα δικά τους και αυτόν τον τρόπο διασκέδασης δεξιό, σνομπάροντας και υπονομεύοντάς τον.
Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που τυγχάνει να τους αρέσει και η μεν και η δε μουσική, αλλά δεν το εκφράζουν ελεύθερα, ούτε ακούνε ανοιχτά τη μουσική της αντίπαλης μεριάς, υπό το φόβο ότι θα κατακριθούν και θα προπηλακιστούν από το ομοειδές τους περιβάλλον, παραμένοντας φυλακισμένοι στα δεσμά των κομματικών αντιλήψεων.
Το κακό είναι πως το ίδιο παρατηρείται και στον κινηματογράφο. Το ιστορικό ηθοποιών ή σκηνοθετών παίζει και εδώ μεγάλο ρόλο για το κοινό. Αν κάποιος από τους συμμετέχοντες της ταινίας έχει υπάρξει υποψήφιος σε εκλογές με κάποιο κόμμα, αυτόματα χάνει θεατές, μόνο και μόνο επειδή αυτοί αντιτίθενται με μια επιλογή που έκανε ο καλλιτέχνης στη ζωή του.
Βέβαια, αν ο πρωταγωνιστής για παράδειγμα είχε διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις και κάποιος δεν έβλεπε μια ταινία εξαιτίας αυτού του γεγονότος, θα μιλούσαν όλοι για ρατσισμό. Όταν, όμως, μπαίνουν στη μέση τα κόμματα, δεν γίνεται κανένας λόγος περί ρατσισμού και η λογική, δυστυχώς, πάει περίπατο.
Με θλίψη διαπιστώνουμε ότι, όπως στην τέχνη, έτσι και στο κοινό καλό της χώρας, και η αριστερά και η δεξιά, αρέσκονται να διατυμπανίζουν τις διαφορές τους και να μην υπάρχει μία μέση κοινή λύση, κρατώντας την Ελλάδα στον πάτο και μες τη διχόνοια.
Και για να μη παρεξηγηθεί κανένας αναγνώστης και να διαπιστώσει πως οι κομματικές διαφορές πρέπει κάποια στιγμή να λήξουν, θα κλείσουμε το άρθρο με μία «παντρεμένη», των δύο ιδεολογιών, τέχνη. Ένα κομμάτι του «αριστερού» Φοίβου Δεληβοριά, υπό την ερμηνεία του «δεξιού» Ρένου Χαραλαμπίδη (είχε κατεβεί με το ψηφοδέλτιο του Αντώνη Σαμαρά στις βουλευτικές εκλογές του 2012), «Η Μπόσα Νόβα του Ησαΐα».
ThinkAlternative 